Af en toe schrik ik ‘s nachts nog wel eens wakker. Ik hoor dan dat telefoontje dat op het secretariaat van de NVA binnenkomt met vervolgens een stem die zegt: “ik hoor…” De stem is van de eerste hoofdredacteur van am: Piet Biemans. ‘Meneer Biemans’ – pas na een lange tijd werd het ‘Piet’ – was een journalist van de oude stempel. Een beetje morsig en altijd wantrouwend over wat je zei.
In mijn herinnering belde hij zo ongeveer elke week. Het kwam zelden voor dat hij echt alleen maar lucht had. Minstens was er toch wel wat rook. Hoe dat kwam? Ik was niet de enige die hij belde. We hadden toen nog geen internet of mail. Alles ging per telefoon. En Piet belde met veel mensen. In die gesprekken zeefde hij permanent de voor hem relevante signalen. Wanneer mensen praten en je goed luistert, vind je kruimels die leiden tot nieuws.
Uit de publiciteit
Juist omdat je elkaar kende en elkaar wekelijks aan de lijn had, haalde je het niet in je hoofd om wanneer Piet ‘beet’ had – zonder dat hij het zelf misschien al zeker wist – dit tegen beter weten in te ontkennen. Op papier een beetje jokken is niet zo moeilijk. Maar dat lukt niet met iemand die je aan de telefoon hebt en bij een omtrekkende beweging meteen doorvraagt.
Bij PR denken mensen vaak dat dit het vak is om een mens of organisatie zo gunstig mogelijk in de publiciteit te brengen. Dat klopt maar ten dele. Een door opdrachtgevers gewaardeerd onderdeel van PR is ook te proberen organisaties en gebeurtenissen juist uit de publiciteit te houden. Waar verstop je een boom? Precies, in een bos. Dat geldt ook voor feiten die geen nieuws mogen worden. Gelukkig hebben we internet en sociale media, waarmee we eindeloos berichten over de samenleving kunnen uitstorten. Die arme journalisten lopen met zweet op hun rug al dat gecreëerde nieuws achterna en missen dan vaak precies datgene wat de machthebbers liever uit de publiciteit willen houden.
Om de tuin leiden
Dat roept de vraag op of we journalisten niet beter kunnen vervangen door robots? Ik kom op deze gedachte doordat ik op am:web het bericht las waarin Independer bekendmaakt te starten met hypotheekadvies door robots. Slecht als ik ben denk ik dan meteen ‘wat staat er nog meer in dat bos’? Maar het idee van robots prikkelt mijn fantasie.
Robots lijken mij bij uitstek in staat om uit de miljoenen berichten het echte nieuws te selecteren. Robots kunnen, denk ik, ook fantastisch feiten checken. Sneller en beter dan die arme hardwerkende journalisten die door hun uitgevers steeds verder uitgebuit worden: lage salarissen, niet meer roken aan het bureau en ook de fles met sterke drank mag niet meer. De robot als journalist lijkt mij een stuk eenvoudiger te maken dan de robot die voor hypotheekadviseur gaat spelen.
En toch… En toch geloof ik er niet in. Ik heb niet zo veel morele problemen om die robot om de tuin proberen te leiden. Maar wanneer Jannie Benedictus belt? Tja, dat is andere koek. Ik hoor dan toch weer haar overgrootcollega-hoofdredacteur zeggen: “ik hoor…”. Ik weet dan dat ik de klos ben.
Deze blog verscheen eerder als column in am:magazine 48.