Het is een beeld uit het verleden. De autotelefoon werd geïntroduceerd. Voor de jongeren onder ons. Dat was niet iets dat je in je zak stak, maar een kast van enkele kilo’s die in de auto werd gemonteerd. Zeker in het begin was de autotelefoon een statussymbool. Wanneer je een autotelefoon had, was je belangrijk. Die ene verzekeraar die zijn inspecteurs van een autotelefoon voorzag, bestaat nog steeds. Alle inspecteurs? Nou nee. Alleen de inspecteurs leven. Niet die van schade.
Dat beeld vind ik exemplarisch voor hoe we tot op de dag van vandaag in onze sector kijken naar onze schademensen. Nog altijd zie ik een oplopende hiërarchie van schade naar leven naar hypotheek naar financieel planner. Terecht?
Ik vind van niet. Met alle respect voor de deskundigen op het gebied van leven, hypotheken en financial planning: zij kunnen de materie goed vanuit de boeken leren. Zeker zware kost waar je waarschijnlijk niet echt opgewonden van raakt. Maar toch anders dan schade. De basis van schade kun je leren vanuit de boeken. Maar het echte schadevak leer je alleen in de praktijk.
Een praktijk die eindeloos gevarieerd is. Je kunt zo maar 30 jaar in het vak zitten en dan toch te maken krijgen met een nieuwe risicosituatie. Een vak ook waarbij je elke dag spannende verhalen meemaakt. Bijvoorbeeld getuigen die met twee vingers in de lucht verklaren dat beide auto’s stilstonden maar elkaar toch een deuk bezorgden. Maar net zo goed een verhaal over het risico dat een grote boot op het smalste stuk van het Suez-kanaal dwars gaat liggen.
Ik zie wel verenigingen van hypothecair planners en financieel planners, van vermogensadviseurs. Maar waar is nou die vereniging voor die duizenden schadeadviseurs en schadebehandelaars? Ik zie congressen over hypotheken en beleggen, maar over schade?
Wanneer ik kijk naar de opleidingen die in onze sector worden aangeboden zie ik de ene fiscale opleiding na de andere. De algemeen erkende topdocenten zijn actief op de gebieden van hypotheken, echtscheidingen en beleggen. Maar schade? In de tijd van de komst van de autotelefoon was er Hans Beekhuis als absolute autoriteit en in zijn kielzog een hele rij schadedocenten. Maar nu? Anita Hol- Bubeck staat al vele jaren op onbetwistbare hoogte. Een breed corps van schadedocenten? Ik zie het niet.
Als consumenten en ondernemers zijn wij verwend. Wij beschouwen het bestaan van schadeverzekeringen als een vanzelfsprekendheid, maar dat is het niet. Zonder de zekerheid van bescherming tegen aansprakelijkheid en van vermogen durft niemand meer een stap buiten de deur te zetten en trekken we massaal de dekens over ons heen. Zonder schadeverzekeringen valt de samenleving stil.
Een samenleving die een ongelimiteerde aanwezigheid van schadeverzekeringen als een vanzelfsprekendheid beschouwt, is ziende blind. Om daar tegenwicht aan te bieden, moeten we als sector zelf schade ook waarderen en erkennen als een echt vak. Er is op dit gebied nog het nodige te doen. Ik hoop daarom dat deze special van AM tot verdere initiatieven zal leiden.