De Wet op het Financieel toezicht, Wft, en de daaraan verbonden wet- en regelgeving is complex. Als DFO zijn we inmiddels de grens van 800 nieuwbrieven over alleen al de Wft gepasseerd en elke dag komen wij weer nieuwe aspecten tegen die we graag met de lezers delen.
De materie is omvangrijk en ingewikkeld. Wanneer ik toch probeer al die duizenden pagina’s gortdroge tekst tot één zin terug te brengen dan zou dat zijn: het bevorderen dat de consument ook op langere termijn bij de aanschaf van een financieel product of dienst de zekerheid krijgt die hij wenst en nodig heeft”. Bijna alle bepalingen uit de Wft zijn eigenlijk terug te brengen tot dit “moederdoel van alle Wft doelen”.
Het is vanuit deze wens om zekerheid te leveren dat we sinds 2006 hebben leren denken in scenario’s. We hebben afgeleerd de focus te veel te richten op het nu. Meer dan in het verleden proberen we na te denken welk onheil de consument in de toekomst op zijn levensweg kan tegen komen.
Dus (om maar eens een uitspraak van een bekend politicus te citeren) gaan we nadenken wat de gevolgen zijn indien de kerngezonde klant die voor ons zit door ziekte of ongeval arbeidsongeschikt wordt. Maar ook bij dat dolverliefde stel dat tijdens dat saaie gesprek over de hypotheek nauwelijks van elkaar kan afblijven, gaan we serieus in op de situatie van echtscheiding en gebruiken we geleerde begrippen als “draagplichtovereenkomst”. Daarnaast staan we met die carrière-tijger natuurlijk ook grondig stil bij de inkomensterugval bij werkloosheid. De onzekere toekomst proberen wij te vangen binnen de lijnen van het Excel programma.
Alle onzekerheid gevangen? Nee. Een kleine maar krachtige groep overheidsdienaren blijft moedig weerstand bieden aan de zekerheidsbrengers en maakt het leven van de consument en financieel dienstverleners hierdoor niet gemakkelijker.
Op basis van de huidige gegevens rekenen we de betaalbaarheid van de woonlasten over een langere periode uit. Maar ondertussen zien we elk jaar dat de overheid weer nieuwe maatregelen neemt die alle in het verleden opgestelde scenario’s rijp maken voor de papierbak. Zo kan het gebeuren dat de hoogste ambtenaar van het ministerie van Economische Zaken, Maarten Camps, ter gelegenheid van een vrolijk en gezond 2019 pleit om de al versnelde verlaging van de hypotheekrenteaftrek naar 36,9 procent gauw verder te beperken.
Het is de overheid die keer op keer met ad hoc maatregelen komt die voor individuele consumenten ingrijpende gevolgen hebben en de door financieel adviseurs met zorg gemaakte toekomstscenario’s lomp doorkruisen. Maatregelen die haaks staan op die centrale doelstelling van de Wft: zekerheid op langere termijn bieden. Maar daar hoor ik de AFM nu nooit over.
Als sector hebben we polissen voor zo ongeveer alle onzekerheden in het leven. Een polis tegen de onverwachte, financiële gevolgen van nieuwe overheidsmaatregelen is er nog niet. Toch eens een mail sturen aan afdeling innovatie van het Verbond.